Je hoeft jezelf niet te pushen

Hoe vaak ik heb gedacht “En nu is het klaar en ga ik het anders doen!” kan ik niet meer op twee handen tellen. Na een periode van somberheid kreeg ik op de een of andere manier weer wat motivatie en een plan om goed voor mezelf te zorgen en actief in het leven te staan in de hoop dat ik me dan ook wat beter zou voelen. Als ik ’s ochtends wakker werd met die zware deken over me heen (en dan bedoel ik niet de letterlijke deken 😉), probeerde ik de handvatten toe te passen die ik in therapie had geleerd en vooral niet in bed te blijven liggen. Tot ik na ongeveer twee weken weer mijn motivatie verloor en mijn avonden somber met een dekentje en serie op de bank doorbracht. Oh en vergeet de reep chocola niet! Onmisbaar. Ik bleef maar jojo’en zonder duurzaam resultaat. Herkenbaar?

Ik heb lang gedacht dat ik mezelf simpelweg een schop onder de kont moest geven om uit de somberheid te komen. Ik wist dat in actie komen vaak de eerste stap is om deze vicieuze cirkel te doorbreken. Anderen hebben die discipline toch ook? Waarom lukt het mij dan niet? Maar inmiddels ben ik er achter dat het geen zin heeft om jezelf te pushen. Want hoe belangrijk het ook is om in actie te komen, als je in actie komt met je kiezen op elkaar zal je het nooit lang volhouden. Gras kun je ook niet laten groeien door er harder aan te trekken.

Maar wat is dan wel de oplossing? Kleine stapjes en goed naar jezelf luisteren. Wat vind jij echt leuk om te doen? Of als je dat moeilijk kan voelen; wat vond je vroeger leuk? Waar kon je als kind van genieten? Misschien kun je dat weer eens oppakken, al is het maar voor 10 minuten. Ik plan tegenwoordig in mijn agenda ‘me-time’ in: momenten waarop ik mezelf afvraag wat ik nu graag zou willen doen als echt alles goed zou zijn. En spontaan komt er dan wat op, of voel ik op de achtergrond iets trekken. Hoe onwennig het soms ook kan zijn, de eerste stap is (opnieuw) kennis te maken met dat waar jij blij van wordt. Zonder oordeel en zonder het te forceren. Babysteps. <3